26-09-2021
Bijna elke zondag doe ik, samen met een vriendin, een rondje nuchter hardlopen. Daarbij komt heel wat gespreksstof voorbij; lief en leed, actualiteiten, wat ons bezig houdt, waar we bevlogen van zijn, werk…tja wat al niet. Het lijken soms wel therapie-sessies…
Zo heb ik nog een paar vriendinnen waar ik veel mee deel. Mijn beste vriendin ken ik al sinds de puberteit. Toen ik in Limburg woonde, bleef ook de vriendschap bestaan…eigenlijk heb ik met haar mijn langste ‘relatie’.
Gesprekken met een vriendin is toch anders dan met mijn echtgenoot, waar ik het overigens heel goed mee heb. Het is anders, omdat mannen ook eenmaal verschillend met dingen omgaan. Niks mis mee, gewoon anders.
Zo kwam er laatst een oudere dame bij met lichamelijk klachten voor een massagebehandeling. Tijdens het masseren vertelde zij dat die Coronatijd toch wel zijn weerslag had. Zo weinig mensen zien deed haar geen goed. Even later kwam aan het licht dat haar beste vriendin vorig jaar was overleden; samen opgegroeid in hetzelfde dorp, een vergelijkbare achtergrond…hun hele leven gedeeld. Een half woord van de ander was genoeg om te begrijpen wat er aan de hand was. Ze miste haar.
Mei myn man ist toch oars praten…zei ze.
In die eerste lockdown-periode ging ik regelmatig even naar de overbuurvrouw, die sinds een paar weduwe is, met een kopje soep of iets anders wat ik gemaakt had. Ook daar is een fijn contact zich gaan verdiepen.
Ik realiseer me weer eens hoe belangrijk het voor een mens is om fijne contacten te hebben en waar je gewoon jezelf kunt zijn met je mooie en ook minder mooie kanten.
Een goed en betrouwbaar sociaal netwerk om mensen heen is ook een belangrijk stuk voor goede gezondheid.
Hoe ervaar jij dat? Hoe ga jij daar mee om?
