29-08-2021
Dochters
Weemoedig luister ik naar het nummer van Marco Borsato…
Vandaag ga ik nog een keer met mijn oudste dochter naar Den Haag, haar huisje leeghalen. Volgend weekend vertrekt ze naar Glasgow voor haar vervolgopleiding.
Mijn jongste dochter heeft in de Corona-tijd weer een tijdje thuis gewoond. Zij vertrekt ook weer…op zoek naar een baan in Enschede en samenwonen.
Vorig week overviel me gevoel…dit is het dan… Zou dit het lege-nest-gevoel zijn?
Als de dag van gister weet ik nog hoe ze werden geboren, 2 prachtige kleine meisjes, die afhankelijk waren van mijn zorg.
Beiden ontwikkelen ze zich, groeien op met de nodige hobbels. Verzorging werd begeleiding en nu…zijn ze onafhankelijk van me. Ze gaan hun eigen weg en zo hoort het ook te gaan.
Als het goed gaat, hoor ik weinig van ze. Echter wanneer er wat is, weten ze me te vinden. En dat vind ik fijn.
En als ik me goed herinner, was dat niet anders toen ik hun leeftijd had.
Mijn ouders werden weer een onderdeel in mijn leven, toen ik weer wat ouder werd.
Hoe is dat bij jou? Herken je vergelijkbare gevoelens?
